Met een beetje pech
Sjezus Juliette, dat leren jasje zit veel te strak, je borsten puilen uit”. “Nou ja, als de rits dicht is zie je niks meer”.
“Dat minirokje zegt met een dicht jasje ook al genoeg”.
“Staat goed toch lief zusje, ik geniet van de begeerlijke blikken.
Ik leef het leven want met een beetje pech duurt dat maar even”.
Ze kuste Justine plagend verliefd gedag en rende de trap af.
De deur klapte dicht. Het koket getik van haar om aandacht schreeuwende hoge hakjes werd langzaam door de stilte opgeslokt.
Justine zuchtte diep, kon dat maar weer goed gaan. Ze maakte een grote mok thee en schoof met haar geitenwollen sokken op de bank.
Ze klapte een boek open. Vanuit de stomme bladzijden ontspon zich een sprankelend feest, terwijl zij traag een mariakaakje sopte.
Aanhoudend bellen wekte haar. Ze stommelde slaapdronken naar de intercom. “Hallo?”. “Politie, mogen we even binnenkomen?”
Juliette had niet een beetje pech, het leven duurde in haar geval inderdaad maar even. ‘t Was een mooie uitvaart, maar dat hielp niet.
Vaak miste Justine de reuring van haar, toen nog, levenslustige zus.
Dan ging ze naar haar kamer. Zittend op het bed had ze dan nog iets dat leek op contact. Uitbundige meisjesattributen wachtten op niets. Ze opende de kledingkast en daar hing het te krappe leren jasje.
Op die fatale avond had Juliette het jack in de haast, om met de mooie jongen in die snelle Porsche mee te rijden, vergeten.
Een vriendin had het langs gebracht en zwijgend weggeborgen.
Ze nam het jasje langzaam uit de kast en legde het op bed.
Na een lang mijmeren begon ze zich als in een trance te ontkleden en stak zich in de frivole kleding van haar zus.
Alles zat als gegoten. Na de hakken het jasje als laatste. Ze trok de rits tot bovenaan dicht en bekeek zich in de ‘vrouwshoge’ spiegel.
Het voelde alsof Juliette haar gadesloeg en aanmoedigend knikte.
Ze trok de rits weer omlaag want met een beetje pech duurt het leven maar even.
Tekst: Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nlwww.conckshop.nl
ir
