De grote autoambulance kwam midden op de Hoekweg pal voor het café tot stilstand. Het had iets weg van een alien die zijn net gelande ufo verlaat. De kleine, tanige man klauterde uit de metershoge chauffeurscabine naar beneden.
Een en ander gebeurde met een soort van geforceerd gemak.
Alsof hij iets te bewijzen had, maar ik kan me natuurlijk vergissen.
Gelet op de werkschoenen en de reflecterende oranje tuinbroek zat het met de veiligheid van deze redder in nood wel snor.

“Wellicht kunt u die wagen even om de hoek of langs de kant zetten, zo kan er geen mens meer door”. “Luister, ik ben aan het werk, ze wachten maar lekker of ze rijden gewoon weer ff terug”.
“Wilt u koffie?” vroeg ik om hem gunstig te stemmen, uiteindelijk was hij degene die Tutje van de onwrikbare handrem moest krijgen.
Zijn koffie nuttigend belde hij wat collega’s over hoe zo’n elektrisch autootje uit de geblokkeerde stand te krijgen was, niemand wist het.

Na de koffie liepen we richting Tutje. Met luide stem over dat hij aan het werk was gebaarde hij de volop toeterende file om te keren.
Tot mijn grote verbazing kreeg hij het nog voor elkaar ook.
“Heeft u wel verstand van zo’n elektrisch autootje?” “Tuurlijk” zei hij zelfverzekerd en stak de sleutel in het slotje van het dashboardkastje.
“Uuuuuhhhh, het contactslot zit bij de stuurkolom”. “Ja dat weet ik”, sprak hij weer net zo zelfverzekerd en bewijzingsdriftig.
De hoop op een snelle reparatie daalde tot het nulpunt zult u begrijpen.

“Laatst waren er een paar die wilden dat ik de motor van mijn oplegger af zette. Hadden ze last van. Echte zeikers. Heb ze de waarheid verteld, vond mijn baas niet zo geinig, heb ik schijt aan, wat ken die dan.” Na een paar forcerende rukken aan de handrem gaf hij godzijdank de moed op. Zijn Spartaanse aanpak leek me niet de beste.
“Neen meneer, dat gaat niet lukken vandaag, hij moet naar de garage”.
De handigheid hoe hij met de reuze oplegger omging was bewonderings-waardig voor deze kleine man. ‘t Maakte hem groot. Zó bewees hij zich. Ons klein Tutje ging mee met de vliegende schotelman. Het kwam goed. Maar deze gozer, die ga ik niet snel meer vergeten.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

Henri De Toulouse-Lautrec – At the Bar, 1886
at the Virginia Museum of Fine Arts (VMFA) Richmond VA
Deel dit artikel op social media: