Bij de spoorwegovergang zag ik hem, de strenge chef van de bedrijfsschool. Zijn auto stond als eerste voor de slagboom.
Hij, een gesettelde gladgeschoren heer in kostuum en ik een melkmuiltje met een vlassnorretje en wat overrijpe puisten.
Hij viel me bij toeval op, doordat er een kakofonie van geluiden uit zijn halfopen bestuurdersraampje naar buiten megafoonde.
Jengelkinderen die met snerpende stemmen en schoppende schoenen iets door wilden drukken, waarmee beide ouders het blijkbaar niet eens waren.
Zijn vrouw maakte het gekrakeel compleet door met hysterische stem en rondspattend speeksel te eisen dat ‘hij’ nu toch echt moest gaan optreden.
Ze overstemde bijna de voorbijrazende intercity Den Haag – Groningen.

Ik groette in het voorbijgaan en ging met mijn brommer voor hen staan.
Achterop zat mijn zalige vriendin met haar kersverse billen, verpakt in een nauwsluitende broek met een kort jasje. In de spotlights gezet door de chef.
Ik voelde dat hij er gebiologeerd naar keek. Dat kon haast niet anders. Welke man zou dat niet doen. De chef was volgens mij geen uitzondering.

En nu stond hij hier bij een slagboom met uitzicht op de billen van mijn Karin. Zou hij wellicht mijmeren dat zijn hysterica er ooit net zo goddelijk uitzag.
Door haar verleidend vlees en zijn oerdrift moest er op stel en sprong getrouwd worden. De pil was er nog net niet. Wellicht wel het laatste motje.
Toen de eerste kleine er eenmaal was kwam er al snel de tweede. Ze eisten alle aandacht op, huilbaby’s, allebei. Hete nachten werden slapeloze nachten.
Natuurlijk hadden ze het goed. Een riant huis, een prachtige stationwagen, dan kon de hond ook nog mee. De kinderen wilde er graag 1, hij kwam er.
Dus aan luxe geen gebrek. Je kon wel stellen dat ze het erg goed hadden.
Maar wat miste hij die tijd van overrijpe puisten, het vlassnorretje dat hij dagelijks nodeloos voor de spiegel kamde. En dan weer gewoon een eenvoudig brommertje met zo’n zalige vriendin achterop met van die heerlijke billen.
“Tuurlijk heeft ze heerlijke billen! Kun je het goed zien, wordt eens wakker. En neem jij de kinderen onderhanden want ik ben in staat ze te vermoorden”.
De bel klonk, de motoren werden gestart, slagbomen gingen open, iedereen weer op weg, over de overweg. Allen moesten verder met hun leven overweg.

Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1914 Waiting for a train, levelcrossing Roskilde highway. Laurens Andersen Ring

Deel dit artikel op social media: